News.am կը գրէ, թէ «Արեւմտեան Ազերպայճանի համայնք» անուանուած խեղկատակութիւնը կը շարունակուի։ Այս բեմադրութեան դերասանները այս անգամ ալ նամակ յղած են ԻՒՆԷՍՔՕ-ի ընդհանուր տնօրէն Օտրէ Ազուլէին։

Ազերպայճանական լրատու միջոցներու հրապարակած ծաւալուն դիմումին մէջ Հայաստանին ուղղուած բողոքներուն հետ մէկտեղ կայ նաեւ պահանջ՝ «փաստահաւաք առաքելութիւն ուղարկել Հայաստան՝ ազերպայճանական մշակութային ժառանգութեան վիճակի դիտարկումի համար»։

Դիմումի հեղինակները անամօթաբար կը պնդեն, որ «Ազերպայճանցիները ամբողջութեամբ վտարուած են Հայաստանէն, ուր ժամանակին բնակչութեան բացարձակ մեծամասնութիւնը կը կազմէին» իսկ «ժամանակակից Հայաստանի տարածքին անոնց պատմական եւ մշակությային ժառանգութիւնը, ներառեալ մզկիթներն ու գերեզմանոցները, զանգուածային ոչնչացման ենթարկուած են»։ Դիմումին հեղինակները կ՚ըսեն, թէ Երեւանի Կապոյտ մզկիթը, որ «միակ պահպանուածն է Հայաստանի մէջ, ակնյայտօրէն կեղծ կերպով կը ներկայացուի որպէս պարսկական մզկիթ»։ 

Յետոյ երեք էջերու մէջ շարադրուած են բողոքներ, մեղադրանքներ, զրպարտութիւններ ու ամենատարբեր բանսարկութիւններ։

Բոլորին անդրադառնալը իմաստ չունի, բայց որոշ պատասխանի կը կարօտին, կը գրէ News.am ու կը շարունակէ։

«Ազուլէին դիմելը, ակնյայտ է, միաժամանակ երկու նպատակ է հետապնդում։ Մէկը «հին ադրբեջանական մշակոյթի աւերուած յուշարձանների» թեման ուռճացնելն է, երկրորդն ուղղակիօրէն կապուած է գլխաւոր տնօրէնի անձի հետ եւ Ադրբեջանի ղեկավարութեան ներկայացմամբ՝ այս  եւրոպացի պաշտօնեայի նկատմամբ տածած հակակրանքով։ Շեղուելով թեմայից՝ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն ոչ մի քայլ չձեռնարկեց ոչ այն ժամանակ, երբ բուլդոզերները հողին հաւասարեցրեցին Ադրբեջանի Նախիջեւանի Ինքնավար Հանրապետութեան եզակի հայկական խաչքարերը, կամ երբ ադրբեջանցի զինուորները ոչնչացրին հայկական մշակութային ժառանգութիւնը Լեռնային Ղարաբաղի գրաւեալ հողերում:

ՅՈՒՆԷՍԿՕ-ից պահանջելով գտնել «ադրբեջանական մշակոյթի հետքեր»՝ Բաքուն հիանալի գիտակցում է, որ հնարաւոր չէ նման հետքեր գտնել այն պարզ պատճառով, որ դրանք երբեք չեն եղել։  Այո՛, մինչ հակամարտութիւնը Հայաստանում բնակւում էին որոշակի թուով Ադրբեջանցիներ։ Ոչ միլիոն, ի հարկէ, ինչպէս փորձում են ներկայացնել Ադրբեջանում, եւ նոյնիսկ ոչ կէս միլիոն, եւ առաւել եւս՝ ոչ «բնակչութեան մեծամասնութիւնը»։

Եթէ Ադրբեջանում բնակուող Հայերը կազմում էին հանրապետութեան մտաւորականութեան զգալի մասը, ապա Հայաստանում Ադրբեջանցիները հիմնականում բնակւում էին գիւղերում եւ,– ոչ վիրաւորելու նպատակով,– պէտք է ասել, որ ներդրում չեն ունեցել մշակութային ժառանգութիւնում, թէեւ յայտնի էին իրենց աճեցրած մրգերով, բանջարեղէնով եւ կանաչիներով: Եւ գործնականում Հայաստանում ապրող բոլոր Ադրբեջանցիները կարողացել են հանգիստ հեռանալ հակամարտութեան սկզբնական փուլում՝ իրենց հետ տանելով իրենց իրերը, այդ թւում՝ շների տնակները։ Հայաստանից մեկնող Ադրբեջանցիներին ամենաքիչը հետաքրքրում էին գրքերը։ Դրանք որպէս կանոն թողնում էին անպէտքութեան պատճառով:

Դէ, իսկ ինչ վերաբերում է Կապոյտ մզկիթը իւրացնելու Բաքուի յամառ փորձերին, ապա չի բացառւում, որ մօտ ապագայում ադրբեջանական իշխանութիւնները հանրութեանը «կ՚ուրախացնեն» նոր յայտարարութեամբ, օրինակ, որ այն անձամբ  կառուցել է ներկայումս ողջ Ալիեւի պապը»։