Օգոստոս 19-ին, Հայաստանի առաջին նախագահ Լեւոն Տէր-Պետրոսեան՝ վարչապետ Փաշինեանի նախորդ օրուան ուղերձի լոյսին տակ կը գրէր.

«Որեւէ պետութեան ղեկավար, որն, ի հարկէ, խելագար չէ, ձգտում է նախ եւ առաջ կայունութիւն ստեղծել սեփական երկրում։ Լինում են, ի հարկէ, իրապէս խելագար առաջնորդներ (Քադդաֆի, Սադդամ Հուսեյն եւ այլք), ովքեր, ակամայ թէ դիտաւորութեամբ այս հրամայականին հակառակ, իրենք են ստեղծում ապակայունութիւն։ 

Իսկ ի՞նչ է կատարւում մեր երկրում. Նիկոլ Փաշինեանը վերջին շրջանում յատկապէս, կշտամբանքներով, վիրաւորանքներով եւ, երբեմն, գռեհիկ արտայայտութիւններով է պատասխանում Հայաստանում ապաստան գտած աւելի քան հարիւր հազար արցախցիների արդարացի պահանջներին։ Վերջիններս, ճարահատեալ, բախում են հարիւրաւոր դռներ, սակայն իրենց խնդրանքներին ու պահանջներին պատշաճ պատասխան չգտնելով, հարկադրուած են լինում իրենց բողոքն արտայայտել զանգուածային ցոյցերով, նստացոյցերով, հանրահաւաքներով, փողոցներ փակելով եւ այլն։

Նման իրավիճակ ստեղծուել էր նաեւ 1990-ական թուականներին Սումգայիթի, Կիրովաբադի եւ, մանաւանդ, Բաքուի ջարդերից յետոյ Հայաստանում ապաստան գտած հարիւր հազարաւոր փախստականների պարագային։ Մեր իշխանութիւնը այդ հարցը լուծեց հետեւեալ կերպ. ստեղծուեց «Հայաստանի Հանրապետութեան յատուկ ծրագրերի պետական վարչութիւն», որը գլխաւորում էր կառավարման մեծ փորձառութիւն ունեցող եւ հասարակութեան յարգանքն ու վստահութիւնը վայելող մի այնպիսի անձ, ինչպիսին էր Վլադիմիր Մովսիսեանը, ով կարճ ժամանակի ընթացքին փայլուն կերպով լուծեց փախստականների խնդիրները, արժանանալով վերջիններիս անկեղծ գնահատանքին եւ երախտագիտութեան։ Ի դէպ, 2023 թուականին նման մի կառոյց ստեղծելու առաջարկով Փաշինեանին դիմել էր Սամուէլ Բաբայեանը, սակայն մերժում էր ստացել նրանից։

Այսպիսով, մերժելով նման մի աշխատունակ կառոյց ստեղծելու գաղափարը, Փաշինեանը եւ նրա թիմակիցները իրենց քայլերի անարդիւնաւէտութիւնը ստիպուած են քօղարկել յարձակողական հռետորաբանութեամբ, փոխանակ այդ հրատապ խնդիրների լուծումը պատուիրակելու արհեստավարժ պաշտօնեաներով համալրուած մի յատուկ մարմինի, որի բացառիկ պատասխանատւութիւնը կը լինէր համակարգուած գործունէութիւնը եւ արցախահայերի արդար պահանջների բաւարարումը։ Դրանով նա, ըստ էութեան, ոչ թէ հանգստացնում է արցախահայերին, այլ, ընդհակառակը, նրանց աւելի է մղում շարունակելու եւ թէժացնելու բողոքի ցոյցերը, ակամայ խորացնելով ապակայունութիւնը։

Արժէ յիշեցնել, որ սա Փաշինեանի միակ ձախորդութիւնը չէ։ Նման մի աններելի եւ վտանգաւոր արկածախնդրութիւն նա դրսեւորեց նաեւ Հայոց եկեղեցու նկատմամբ, ինչը սակայն վիժեցուեց համաժողովրդական խիստ հակազդեցութեան շնորհիւ. նա ստիպուած եղաւ, գոնէ մի առ ժամանակ, դադարեցնել Եկեղեցու դէմ ծաւալած իր պառակտիչ արշաւը։

Փաշինեանի յաջորդ սադրիչ քայլը եղաւ ՀԵՑ-ի (Հայաստանի ելեկտրական ցանցեր) ազգայնացման հակասահմանադրական ձեռնարկումը եւ Սամուէլ Կարապետեանի նկատմամբ ընթացող անօրինական պատժիչ գործողութիւնը, ինչը եւս մեր երկրին խիստ անհրաժեշտ կայունութեան հաստատումը խաթարող գործօններից մէկն է։

Մի խօսքով, Փաշինեանի որդեգրած յախուռն գործելաոճը իրապէս միտուած է ոչ թէ մեր ազգին խիստ անհրաժեշտ համախմբմանը, այլ, միայն ու միայն, պառակտմանը»: