Յուլիս 23-ին, Հայաստանի հանրապետութեան վարչապետ Նիկոլ Փաշինեան Դիմագիրքի իր էջին գրառումով յատկապէս կ՚ըսէ հետեւեալը.

«Վեհարանը Կտրիճ Ներսիսեանից ազատելը առաջին հերթին հոգեւոր օրակարգ է, մեր Եկեղեցին, եւ Եկեղեցով մեր Պետութիւնն ու հանրութիւնը, ինքներս մեզ նորոգելու, մեր Պետութեան մէջ կեանքի բարոյական չափանիշ սահմանելու օրակարգ:

Որովհետեւ դժուար, եթէ չասենք անհնար է Յովհաննէս Թումանեանի երազած եւ պատգամած հանրային–բարոյական նշաձողը, այն է՝ “ազնիւ մարդիկ, բարի սրտեր, բարձր հոգիներ”-ը, դարձնել միջին վիճակագրական չափանիշ, եթէ Եկեղեցու վերնախաւը ինքը ուխտագրով իր ստանձնած եւ նախնիների կողմից աւանդուած օրինաչափը չի պահում։

Ընդ որում, սա ապապետութեան հետեւանք է․ կայսրութիւնները քաջալերել են «ուխտագրի չափանիշից» շեղումը, որպէսզի դա լծակ դարձրած կառավարելի պահեն Հայ առաքելական եկեղեցին եւ այդպիսով արգելակեն մեր ժոովրդի վերելքը։

Այս իմաստով մեր խնդիրը չի կարող լինել Կտրիճ Ներսիսեանին կուսակրօնութեան ուխտը խախտած մէկ այլ քահանայով փոխարինելը, որովհետեւ դա կը լինի քաղաքական խարդաւանք եւ ոչ թէ հոգեւոր նորոգման օրակարգ։

Հետեւաբար առաջարկում եմ հետեւեալ ծրագիրը։ Կտրիճ Ներսիսեանից ազատում ենք վեհարանը։ Որեւէ ամունացեալ բարեվարք քահանայ նշանակւում է Կաթողիկոսական տեղապահ, ով, բնականաբար, չի կարող յաւակնել Կաթողիկոսի գահին։

Կաթողիկոսական նոր ընտրութիւններ տեղի չեն ունենում, քանի դեռ “Կանոնագիրք հայոց”-ի հիման վրայ չի հաստատւում Հայաստանեայց առաքելական սուրբ եկեղեցու կանոնագիրքը, որը կը լինի աշխարհաբար, համառօտ եւ բոլորին հասկանալի փաստաթուղթ (ներկայումս “Կանոնագիրք հայոց”-ի հատորեակների աշխարհաբար տարբերակ չկայ, եւ նրա մէջ ներառուած հազարաւոր կանոնները ձեւաւորուել են 17 դարերի ընթացքում եւ այս փաստի բերումով հաւատաւոր հօտը, նոյնիսկ բազմաթիւ հոգեւորականներ Կանոնագրքի հետ չեն հաղորդակցւում, չգիտեն նրանում սահմանուած կանոնները եւ այսպիսով Կանոնագրքի կիրառական նշանակութիւնը էականօրէն տուժում է)։

Կանոնագիրքը հաստատելուց յետոյ պէտք է տեղի ունենան Ամենայն հայոց կաթողիկոսի ընտրութիւններ, որի ընթացքում Կաթողիկոսի բոլոր թեկնածուների բարեվարքութիւնը ստուգուած կը լինի։

Ընդ որում, Կաթողիկոսի թեկնածուների բարեվարքութեան ստուգման, թեկնածուների համապատասխանութեան, ընտրութիւնների անցկացման ընթացակարգերը պէտք է հաստատուեն Կանոնագրքով, որը պիտի ընդունուի Ազգային եկեղեցական ժողովի կամ համարժէք որեւէ ձեւաչափով։

Հիմա, “Վեհարանը վեհի՛” շարժման մասին։ 

Այն Հայաստանեայց առաքելական սուրբ եկեղեցու հետեւորդների շարժում է։ Այստեղ խնդիրն այն է, որ հրապարակներում կամ ընկերային ցանցերում հանդէս եկող որեւէ մէկի դաւանական պատկանելութիւնը չենք կարող ստուգել կամ որեւէ մէկին չենք կարող արգելել հրապարակ գալ, կամ հանդէս գալ որեւէ դիրքորոշմամբ։ Բայց Շարժումը առաջնորդողները պէտք է համապատասխանեն նախկինում բարձրաձայնուած հետեւեալ չափանիշերին․

ա) լինեն Հայաստանեայց առաքելական սուրբ եկեղեցու հետեւորդներ (մկրտուած լինեն Հայ առաքելական եկեղեցում),

բ) իրենց ամբողջ հոգով հաւատան մեր կենդանի Տիրոջը՝ Յիսուս Քրիստոսին,

գ) գոնէ մէկ անգամ սկզբից մինչեւ վերջ կարդացած լինեն Աստուածաշունչը,

դ) վերջին հինգ տարում գոնէ մէկ անգամ պահած լինեն Մեծ պահքը,

ե) ամէն օր աղօթող լինեն,

զ) հաւատան, որ Մայր աթոռի նորոգման օրակարգը բխում է Հայաստանեայց առաքելական սուրբ եկեղեցու, մեր ժողովրդի, մեր պետութեան շահերից եւ համապատասխան է մեր նախնիների սուրբ աւանդին։

«Առաջնորդելու եմ “Վեհարանը վեհի՛” շարժումը»

Ի հարկէ, այս չափանիշերի մի մասին համապատասխանութիւնը փորձառական եղանակով ստուգելը հեշտ չի լինի, բայց այստեղ էլ գործում է հաղորդակցութեան մէջ ստուգման տրամաբանութիւնը, որը լիարժէք իրագործելի է։

Հասկանալի է նաեւ, որ յայտարարելով, որ ես առաջնորդելու եմ «Վեհարանը վեհի՛» շարժումը, նախ ինքս պիտի համապատասխանեմ բոլոր չափանիշերին։

Ու քանի որ յայտարարել եմ, որ առաջնորդելու եմ «Վեհարանը վեհի՛» շարժումը, ուրեմն համապատասխանում եմ այդ չափանիշերին։

Հասկանում եմ նաեւ, որ վերը նշուած չափանիշերով էականօրէն դժուարացնում եմ շարժման առաջնորդութեան ձեւաւորումը։ Բայց դա անհրաժեշտ է օրակարգի առաջին հերթին հոգեւոր լինելուց չշեղուելու համար, իսկ մեր տէր Յիսուս Քրիստոսը սովորեցնում է․ “Մտէ՛ք նեղ դռնով. ինչքա՜ն լայն է դուռը եւ ընդարձակ՝ ճանապարհը, որ դէպի կորուստ է տանում, եւ բազմաթիւ են նրանք, որ մտնում են դրանով: Ինչքա՜ն անձուկ է դուռը եւ նեղ՝ ճանապարհը, որ տանում է դէպի կեանք, եւ սակաւաթիւ են նրանք, որ գտնում են այն” (Մատթ․ 7․ 13-14):

Յ․Գ․ Նորոգման օրակարգը որեւէ կերպ չի կարելի մեկնաբանել որպէս կրօնապետութեան ակնարկ։ Այն որեւէ քաղաքացու՝ որեւէ ազատութիւն չի սահմանափակելու եւ չի կարող սահմանափակել։ Բայց դրանով հանրութիւնը պէտք է նաեւ շատ յստակ ուղերձ յղի, որ պետական, եկեղեցական, քաղաքական առաջնորդներից այդ թւում անձնական եւ հանրային կեանքի լիարժէք հաշուետուողականութեան իրաւունք ունի։ Ովքեր վստահ չլինեն այս հարցում, թող ո՛չ հոգեւոր, ո՛չ քաղաքական առաջնորդութեան յայտ չներկայացնեն»: