«Յառաջ»-ի 100-ամեակին առիթով՝ մեր հարիւրամեայ ընթերցող Ղազար Անանեանէն ստացանք հետեւեալ յուզիչ նամակը.

«Շնորհաւորում եմ «Յառաջ» թերթի 100-ամեակը, մաղթելով առողջութիւն եւ երկարակեցութիւն աշխատող անձնակազմին։

Ես՝ «Նոր Յառաջ»-ի ընթեցողս Ղազար Անանեան, բնակւում եմ Մարսիլիա քաղաքը՝ 2011 թուականից, զաւակներիս, թոռներիս եւ ծոռներիս հետ։

Ծնուել եմ արեւմտեան Հայաստան, 1925 Յունուար 6-ին, Խարբերդի նահանգ, Բալուի շրջանի Գումպաթ գիւղը։ Ես էլ հարիւր տարեկան եղայ։

1928-ին գաղթեցինք Սուրիա, Հալէպ։ Կայարան հասնելու ճանապարհին մի խումբ քիւրտեր առեւանգեցին քոյրս։ 1947-ին ներգաղթեցինք խորհրդային Հայաստան, ուր տակաւին չէին սպիացած պատերազմի վէրքերը։ Ծանր դժուարութիւնները յաղթահարեցինք եւ դիմացանք։ Հօրս հետ, որպէս շինարար անցանք աշխատանքի. բնակարաններ եւ հսկայական գործատուներ կառուցեցինք, շէնացնելով հայրենիքը։ Ես «Շինարար վեթերան»-ի կոչում ունեմ՝ մետալներով, պարգեւներով։ Մենք՝ ներգաղթեալներս, հայրենիքին տուինք տաղանդաւոր երգիչներ, երգահաններ, արուեստագէտներ, արհեստաւորներ։ 

Թէ իմ ծնողքը Եղեռնին ինչպէս մահից փրկուեցին, շա՜տ երկար պատմութիւն է։ Ես չեմ կարող գիրք գրել, ձեռքերս յաճախ կը դողան։

Մենք չենք մոռանում հայրենիքը, ամէն տարի այցելում ենք մեր մնայուն սեփական բնակարանը՝ Երեւան։

Իմ աճիւնը պիտի հանգչի հայրենի հողում, ծնողներիս, եղբայրներիս շիրիմին մօտ։

Կ՚ուզէի գրածս կարդայիք «երգիծանք-հիւմուրով»։

Ներողամիտ եղէք թերի ուղղագրութեանս համար։

Ղազար Անանեան

Յ.Գ. — «Նոր Յառաջ»-ի բարգաւաճման համար 50 եւրօ կը նուիրեմ թերթին»։