«Հրապարակ» թերթը հարցազրոյց մը ունեցած է Տաւուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Սրբազան Գալստանեանի հետ։

Ստորեւ՝ հատուած մը այդ հարցազրոյցէն.-

– Սրբազան հայր, այս օրերին մարդիկ բաժանուել են ոչ միայն իշխանական եւ ընդդիմադիր թեւերի, այլեւ՝ արեւմտամէտերի, ռուսամէտերի։ Վերջին օրերին բազմաթիւ ցոյցեր եղան՝ մէ՛կ ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու, մէ՛կ ԱՄՆ-ին որպէս յուսալի դաշնակից ունենալու համար։ Ստեղծուած իրավիճակում ո՞րն է լուծումը։

– Մեր ողբերգութիւնը ո՛չ միայն այսօր, այլեւ ընդհանրապէս եղել է այն, որ մենք միշտ՝ աղքատ յաճախորդի պէս, մեր աչքերը յառել ենք դրսի օժանդակութիւններին կամ դրսի ուժերին։ Նրանք ինչքան էլ ուզում է մեզ բարեկամ լինեն, փորձը ցոյց է տուել, որ երէկ բարեկամ էր,  կարող է այսօր լինել ոչ բարեկամ, եթէ չասեմ՝ թշնամի, ու միւս օրը՝ նորից բարեկամ։ Հետեւաբար, կարեւորն այն է, թէ դու քեզնից ինչ արժէք ես ներկայացնում, ինչքանով է ներսդ զօրաւոր եւ ուժեղ, որքանով ես կարողանում, ինքնաճանաչողութիւն ունենալով, սեփական ուժերդ է՛լ աւելի զօրացնել եւ, ի վերջոյ, ամբողջութեամբ յոյսդ քեզ վրայ դնել,  դրանից յետոյ մնացածը կը գան քեզ օգնելու եւ նոյնիսկ՝ սպասարկելու։ Սա մեր պատմութեան դասն է եղել, որը չի նշանակում՝ կտրել յարաբերութիւնները բոլորի հետ, բայց միեւնոյն ժամանակ չի նշանակում վիզը ծուռ սպասել, թէ ով է գալու քեզ փրկութեան։ Ո՛չ ոք չի գալու փրկութեան, եւ դա ցոյց է տուել մեր պատմութիւնը, երբ մենք անընդհատ կանգնած ենք եղել ընտրութիւններ կատարելու առջեւ՝ Արեւե՞լք, թէ՞ Արեւմուտք, Հիւսի՞ս, թէ՞ Հարաւ։ Այն ժամանակ, երբ որեւէ կողմնորոշում ենք ընտրել, յաջորդել է մեր ձախողումը՝ թէ՛ պետականութեան, թէ՛ ընդհանրապէս։ Իսկ այն ժամանակ, երբ բոլորս կենտրոնացել ենք մեր ներքին ուժերի, դրանք համախմբելու եւ զօրացնելու վրայ, մենք ստեղծել ենք պետականութիւն, դարձել ենք ազգ։ Պատմութիւնը դա է ցոյց տուել մեզ, օրինակները բազմաթիւ են։ Եւ այսօր պատմութիւնը սոսկ ընթերցել գրքի նման կամ որեւէ տողով հեռու պահել քեզնից՝ չի լինում այդպէս։ Անշուշտ, աշխարհում կան մեծ ուժեր, որոնք ազդեցութեան գօտիներ են ստեղծում եւ մեծ ազդեցութիւն ունեն, բայց կարեւորը՝ թէ դու ինչ եւ ինչպէս ես թելադրում, ինչպէս ես ազգդ զօրաշարժի ենթարկում, ինչ կերպով ես կարողանում ներքին զօրութեան բոլոր գործիքներն աշխատեցնել։ Սա է, իսկ մենք թողել ենք ամէն ինչ եւ ընկել ենք սրա-նրա դուռը, խնդրելով, աղաչելով՝ ՀԱՊԿ, արի՛ օգնի, Ռուսաստան, Ամերիկա, եկէ՛ք օգնէք։ Կարող է վաղն էլ Թուրքիային ասեն՝ արի օգնի, կամ Ադրբեջանին։ Չի բացառւում։