Կիրակի, Փետրուար 23-ին Գեր­մա­նիոյ մէջ կա­յացած խորհրդարանական ընտրու­թիւննե­րուն երեսփոխան ընտրուած են ծագումով թուրք 19 թեկնածուներ։

Կը նշուի, որ թուրք երեսփոխաննե­րէն 7-ը ընտրուած է «Ըն­կերվար-ժո­ղո­վրդա­վարա­կան» կու­սակցու­թե­նէն (SPD), 7-ը՝ «Ձախ» կու­սակցու­թե­նէն (Die Linke), 2-ը՝ «Քրիս­տո­նեայ-ժո­ղովրդա­վարա­կան» կու­սակցու­թե­նէն (CDU), 2-ը «Կա­նաչ­նե­րու» կու­սակցու­թե­նէն (Grüne) եւ մէկը՝ «Քրիս­տո­նեայ-ըն­կե­րային միու­թիւն» կու­սակցու­թե­նէն (CSU)։

Գեր­մա­նիոյ նա­խորդ խորհրդա­րանին մէջ ծագումով թուրք երես­փո­խան­ներուն թի­ւը 18 էր։

Գեր­մա­նիոյ մէջ առա­ջին ան­գամ է, որ «Քրիս­տո­նեայ-ըն­կե­րային միու­թիւն» կու­սակցու­թիւնը թուրքի մը թեկ­նա­ծու­թիւնը առա­ջադ­րած էր ընտրու­թիւններուն։

Նշենք, թէ այս ընտրութիւններուն յարաբերական յաղթանակ մը արձանագրեցին պահպանողականները (CDU / CSU)՝ ձեռք ձգելով 208 աթոռ, իսկ ծայրայեղ աջը (AfD) արձանագրեց պատմական յաջողութիւն՝ հասնելով երկրորդ դիրքի վրայ ու տիրանալով 152 աթոռի։ Պաշտօնաւարտ վարչապետ Օլաֆ Շոլցի Ընկերվարական կուսակցութիւնը (SPD) այլեւս երրորդ ուժն է երկրի՝ 120 աթոռով, իսկ չորրորդը՝ Կանաչները (Grüne), 85 աթոռով։ 

Եթէ նկատի ունենանք, որ Գերմանիոյ խորհրդարանը (Պունտեսթակ) նոր օրէնքով՝ կը բաղկանայ 630 աթոռէ, դժուար չէ կռահել թէ հորիզոնին բարդ օրեր կը սպասեն երկրին, քանի որ քաղաքական ոչ մէկ ուժ կամ հոսանք յաջողած է ապահովել բացարձակ մեծամասնութիւն, որ կը պահանջէ առնուազն 316 աթոռ։

*  *  *

Ծագու­մով 19 … թուրք Գեր­մա­նիոյ խորհրդա­րանին մէջ։

Ֆրան­սա­­հայուս՝ ան­­կա­­­րելի է զու­­գա­­­հեռ մը չգծել իրենց եւ մեր իրա­­կա­նու­­թեան մի­­ջեւ։

Եթէ նոյ­­նիսկ բո­­լորո­­վին զանց առ­­նենք Ֆրան­­սա շատ հին ժա­­մանակ­­նե­­­րէն հաս­­տա­­­տուած հա­­յերու նօսր գա­­ղու­­թը եւ նկա­­տի ու­­նե­­­նանք մի՛այն Ցե­­ղաս­­պա­­­նու­­թե­­­նէն ետք կազ­­մա­­­ւորո­­ւածը, Գեր­­մա­­­նիոյ թրքա­­կան գա­­ղու­­թը 50 տա­­րիով կը զի­­ջի անոր։ 

Այ­­սօր, ճիշդ է որ Գեր­­մա­­­նիոյ մէջ թուրքե­­րու թի­­ւը լայ­­նօ­­­րէն կը գե­­րազան­­ցէ ֆրան­­սա­­­հայու­­թեան թի­­ւը, բայց նա­­յեցէք՝ ար­­դէն ո՛ւր հա­­սած են, մինչ մենք կը հրճո­ւինք երբ ֆրան­սա­կան խորհրդա­րանին մէջ կ՚ու­նե­նանք 2-3 հայ երես­փո­խան։

Եւ դեռ պէտք է վեր­լուծման են­թարկել հե­տեւեալ երե­ւոյթն ալ։ Տաս­նա­մ­եակ­նե­րէ ի վեր կը հպար­տա­նանք, կը պար­ծե­նանք, որ լաւ հա­մար­կո­ւած գա­ղութ ենք, մինչ Գեր­մա­նիոյ թուրքե­րէն կը սի­րենք տալ ասոր հա­կապատ­կե­րը։ Ու­րեմն ինչպէ՞ս կ՚ըլ­լայ, որ «հա­մար­կո­ւած»-ս «նո­ւազ հա­մար­կո­ւած»-ին, կամ «չհա­մար­կո­ւած»-ին չափ չի կրնար յա­ջողու­թիւն ար­ձա­նագ­րել։ 

Տեղ մը, ծուռ բան մը չկա՞յ. աւե­­լի ճիշդ պի­­տի ըլ­­լար հար­ցումը բա­նաձե­ւել սա­պէս՝ տեղ մը ծուռ բան մը ՉՈՒ­­ՆԻ՞ՆՔ…։ ■