Մինչ կը պատրաստուէինք թերթս մամուլին յանձնելու, վերջին պահուն խոր ցաւով վերահասու եղանք լիբանանահայ ծանօթ մտաւորական Ժիրայր Դանիէլեանի մահուան բօթին։

Այս մասին տեղեկացանք մեր աշխատակից Լեւոն Շառոյեանի՝ Դիմագիրքի իր էջին կատարած հետեւեալ գրառումէն.-

Միացեալ Նահանգներու մէջ, ուր դարմանումի տակ առնուած էր վերջերս եւ ուր գացած էր՝ Պէյրութի նաւահանգիստի պայթումին հետեւանքով իր աչքին կորսնցուցած լոյսը վերագտնելու յոյսով, այս առաւօտ (Նոյեմբեր 24-ին – «ՆՅ») իր մահկանացուն կնքած է լիբանանահայ գաղութի մտաւորական փաղանգին վերջին մոհիկաններէն մէկը եւս՝ պր. Ժիրայր Դանիէլեան։ 

Ժիրայր Դանիէլեան բազմակողմանի արժանիքներով օժտուած փայլուն մտաւորական մըն էր, մէկը՝ հին սերունդի այն պատկառելի (ու այլեւս անգտանելի) հայագէտներէն, որոնք թէ՛ լաւապէս կը տիրապետէին մեր մայրենիին, թէ՛ հմուտ էին հայ գրականութեան ու Հայոց պատմութեան, թէ՛ ալ հաճոյքով կ՛ունկնդրուէին բեմի վրայ՝ ամէն անգամ որ գրական-գեղարուեստական բնոյթի ձեռնարկ մը սարքուէր։ 

Դանիէլեան մասնագէտ մըն էր հայ մամուլի. այս մարզին մէջ կը մրցէր ողբացեալ Արտաշէս Տէր Խաչատուրեանի հետ։ Մատենագէտ մըն էր՝ բառին ամէնէն մասնագիտական տարողութեամբը. հայ գիրքն ու անոր հինգհարիւրամեայ պատմութիւնը ոչ մէկ գաղտնիք ունէին իրեն համար։ Արդէն, ան իր ամբողջ կեանքը անցուցած էր հայերէն գիրքերու ու թերթերու մտերմութեան մէջ, տիւ ու գիշեր, անդադրում եւ անձանձրոյթ։

Օրինակելի խմբագիր մըն էր նաեւ։ Անհամար գիրքերու խմբագրումէն կամ սրբագրութենէն անկախ՝ Ժ. Դանիէլեան ձեռնհասօրէն խմբագրած էր Պէյրութի «Շիրակ» ամսագիրը, աւելի ուշ ալ, մինչեւ վերջերս, իր սեփական «Կամար» հանդէսը, որ ճաշակաւոր ու հմայիչ հրատարակութիւն մըն էր։

Պր. Ժիրայրը պիտի յիշուի նաեւ իբրեւ կրթական վաստակաւոր մշակ։ Տնօրէն եղած էր ան Հ.Բ.Ը.Մ.-ի Դարուհի-Յովակիմեան երկրորդական վարժարանին, երկար տարիներ։ Վերջին տարիներուն ստանձնած էր Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան հայագիտական գրասենեակի վարիչի պաշտօնը, միաժամանակ հայ լեզու եւ գրականութիւն դասաւանդելով Պիքֆայայի դպրեվանքին մէջ։ Ու դեռ՝ որքա՜ն այլաբնոյթ ծառայութիւններ, լիբանանահայութեան գրական, հրատարակչական, մշակութային առօրեային մէջ…։

Անփոխարինելի կորուստ մըն է այս։

Ո՞ւր են, ուրկէ՞ պիտի գան, աւելի ճիշդ՝ ինչո՞ւ այլեւս չեն ծնիր Ժիրայր Դանիէլեանի խմորով սփիւռքահայ իրա՛ւ ու կատարելատիպ մտաւորականներ…։ 

Այսպիսի իւրաքանչիւր մեկնում քիչ մը եւս կ՚աղքատացնէ մեզ։ Իւրաքանչիւր տերեւաթափ քիչ մը եւս ամայի կը դարձնէ հայկական հրապարակը։ Պր. Ժիրայրին մեկնումը՝ առաւել եւս։

Կը խոնարհինք իր մեծղի վաստակին առջեւ։ ■